Uit eten in Arezzo – Toscane

Arezzo is een stad in het westen van Toscane op ongeveer een uur rijden vanaf de hoofdstad Florence. Een paar jaar geleden zijn we ook een keertje in Arezzo geweest. En vanaf het eerste moment dat we daar door de straten liepen hadden we al het gevoel dat we hier sowieso nog eens zouden terugkeren. Destijds waren vrienden van ons ook in dezelfde omgeving en daarom hadden we afgesproken een dag samen door te brengen. Een van onze vrienden is half Italiaans en had toen bij de ‘Gelateria’ gevraagd waar we tussen de middag het beste konden eten. De medewerker van deze ijsmakerij had ons toen doorverwezen naar Il Cantuccio. Zo gezegd, zo gedaan, en we hebben zitten smullen. Wat overigens het vermelden waard is, is dat de medewerker van de Gelateria na ongeveer een uurtje even pols hoogte kwam nemen of we er wel echt naar toe waren gegaan. Toen hij ons zag zitten, heeft hij natuurlijk uitgebreid verteld aan de eigenaar dat we via hem waren gekomen… Erg vermakelijk om te zien.

Omdat we een paar geleden onwijs lekker hadden gegeten en de gastvrijheid ongekend was, stond het sowieso in de planning om hier nog een keer te gaan eten als we in Arezzo zouden zijn. Toen we bij het restaurant aankwamen was er eigenlijk helemaal niet veranderd. De vorige keer kwamen we tussen de middag en toen was het ook al helemaal vol en dat was nu weer het geval. Gelukkig waren er nog twee plekjes waar we uit konden kiezen. Toevalligerwijs zaten we een tafeltje naast de tafel waar we de vorige keer zaten. Maar goed, dan over het eten…

Il Cantuccio staat bekend om haar verse pasta en echt Toscaanse specialiteiten. Verder serveert het restaurant het hele jaar door verse truffels die in de regio worden gevonden. Volgens mij zijn dit sowieso al drie redenen om hier eens uitgebreid te gaan eten. De menukaart is opgebouwd op de klassieke Italiaanse manier met antipasti vooraf, ‘primi piatti’ bestaande uit verse pasta, ‘secondi piatti’ met vooral vlees en natuurlijk de dolci, het toetje.

Om te starten viel onze keuze op de Pecorini Toscani. Pecorini is het meervoud van Pecorino en dit is een kaas gemaakt van schapenmelk. En omdat dit dus het meervoud is krijg je niet een soort Pecorino maar in totaal vier verschillende soorten. We kregen eentje die wat zoeter van smaak was, twee met een iets neutralere smaak en de vierde had wat ‘blauw tinten’. Deze Pecorini werd geserveerd met twee soorten jam en honing. Wat je dus krijgt is een kaas plankje met in totaal acht stukjes Pecorino en daarnaast drie kleine schaaltjes waarin dan de jam en de honing zit. Als je de kaas combineert met de verschillende soorten jam en honing, dan krijg je echt top combinaties. Het leuke hiervan is dat de verschillende Pecorini iedere keer weer anders smaken wanneer je er een andere jam of honing bij doet. Echt super lekker!

Net als in Subbiano bij Corte dell’Oca kun je bij de ‘primi piatti’ zelf kiezen welke pasta je wilt en vervolgens welke saus je daarbij geserveerd wilt krijgen. De keuze voor de pasta is overzichtelijk namelijk Tortelli di patate, Ravioli, Polenta, Tagliatelle, Gnocchetti en Pici. En hetzelfde geldt voor de saus, hierbij kies je uit Ragu Toscano, Pomodoro, Funghi, Cinghiale, Burro e Salvia en Tartufo. Uiteindelijk viel bij ons de keuze op Pici al Ragu Toscano en Ravioli con Burro e Salvia. De Ravioli was gevuld met spinazie en ricotta. Maar wat de ravioli extra lekker maakte was de verdeling. Vaak zie je bij ravioli dat deze vooral is gevuld met viel ricotta aangevuld met spinazie. Dit keer was het net andersom en daardoor kreeg de ravioli een super verse smaak. Burro e Salvia staat overigens voor een botersaus met daarin gebakken salie. De smaak van de botersaus wordt vooral gedomineerd door de smaak van de salie die daar helemaal intrekt. Pici is in eerdere artikelen op deze website wel eens vaker naar voren gekomen, maar dit is een soort pasta die vooral in Toscane en Umbrië veel wordt gegeten en te omschrijven valt als een dikke soort spaghetti. En waarom de Ragu dit keer Ragu Toscano heet is tot op de dag van vandaag nog een geheim. Een ding is zeker er zat bouillon in en er zat wijn in, maar de rest is het geheim van de chef 😉

Dit keer besloten we geen toetje te nemen omdat de Pecorino kaasjes en de pasta flink vulden. Bij het afrekenen vertelden we dat we een paar jaar geleden ook bij Il Cantuccio hadden gegeten en dat we hier sowieso nog een keertje wilden eten. Dit vond men zo leuk om te horen dat de rekening die toch al onwijs laag was, namelijk slechts 39 euro, naar beneden werd gebracht naar 35 euro. Toen we vervolgens fooi wilden geven, mocht dit absoluut niet. Uiteindelijk hebben we een deal kunnen sluiten dat we 40 euro mochten afrekenen op voorwaarde dat we beide nog een Limoncello zouden nemen. En daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen… Voldaan van het eten en met een goed gevoel reden we weer naar onze accommodatie in Subbiano.

Later in de week…

Omdat we zo lekker hadden gegeten en omdat we het zo gezellig hadden gevonden, besloten we om later in de week nog een keertje te eten bij Il Cantuccio. Dit keer namen we iets totaal anders. Als antipasti hadden we een salade van courgette met vlokken Grana Padano kaas en citroen. Het blijft bijzonder hoe drie super eenvoudige ingrediënten door een klein beetje olijfolie ineens naar een ongekend niveau worden getild.

Het hoofdgerecht bestond ui Ribollita en Tagliata con Tartufo. Ribollita is een typisch Toscaans gerecht en is eigenlijk niks anders dan een hele dikke bonensoep. Bij het opdienen van dit gerecht werd ons verteld dat ze dit vroeger zelf wekelijks aten en hiermee dus letterlijk zijn groot gebracht. Tagliata betekent zoiets als gesneden en de Tagliata con Tartufo was dus gesneden rundvlees met truffel. Als bijgerecht gebakken aardappeltjes en spinazie met limoen, deze beide ‘contorni’ zijn zeker een aanrader.

En als dessert Pigliamisu met yoghurt. Pigliamisu klinkt enigszins als Tiramisu, maar de belangrijkste overeenkomst is het gebruik van de lange vingers. Naast de lange vingers wordt er Mascarpone gebruikt en is er de keuze uit een saus naar keuze. We konden kiezen uit chocola, yoghurt, aardbei en ananas. Allen natuurlijk totaal ander, maar de uiteindelijke keuze voor de yoghurt was prima. Zacht lange vingers, zoete Mascarpone en een zuurtje van de yoghurt. Onwijs lekker!

Dus mocht je een keer in Arezzo zijn, dan moet je 100% zeker gaan eten bij Il Cantuccio. Als we weer een keertje in het westen van Toscane zijn, dan is de kans groot dat we speciaal voor Il Cantuccio nog een keertje naar Arezzo gaan!